ბევრი რამის დასასრული

რას ნიშნავს დასასრული, ან კონკრეტულად რის დასრულებას ვგულისხმობ?...

ნერბისმიერი რამ, თუნდაც ღამის დასასრული... ძალიან ადრე რომ გეღვიძება და ძილის  შებრუნებას სწრაფად ცდილობ.  კიდევ მეტ ხანს, რომ მოასწრო თბილ საწოლში საბნის ქვეშ თავის მალვა. კრუტუნით ცდილობ თავი გაიბრუო და უარი უთხრა ახმაურებულ დილას. მერე მაღვიძარა იწყებს 9 წუთიანი ინტერვალებით ზუზუნს, მანამ სანამ არ წამოგაგდებს.
ფინჯანი ყავით ხელში ოთახებში ბორიალი და კარადებში ტანსაცმლის ქექვა. ყავაც აუცილებლად დიდი ფინჯანით, რომ არ დამთავრდეს და სანამ სახლის კარებს გაიხურავ, მაშინ მოსვა ბოლო ყლუპი.

ორშაბათს დილით იმის შიში, რომ ოთხშაბათამდე 2 დღე გაქვს და ამ დრომდე გაქვს უამრავი რამ მოსასწრები, მერე პარასკევის სიამოვნება და განცდა რომ ეს 2 დღე ძალიან ცოტაა და სრულებით არ არის საკმარისი რომ დატვირთული კვირით გადაღლილმა დასვენება და გართობა მოასწრო.
ორკვირიანი შვებულების მეექვსე დღეს ფიქრები მოდის რომ თითქმის ერთ კვირაში მთავრდება შვებულება. 

ეს ყველაფერი უაზრო წუწუნს გავს, არადა ამით სრულებით არ მინდა იმის თქმა რომ ყველაფრით უკმაყოფილო ვარ, უბრალოდ ეს მოლოდინები მცირე დასასრულამდე შემზადება რაღაც დიდისთვის...

მოდი ეხლა ამ არეულ აბსტრაქტულ რაღაცეებს გავეშვები და თავს მოვუყრი იმ სათქმელს, რაც მინდოდა დასაწყისშივე მეთქვა.

ცოტა ცუდ ხასიათზე ვიყავი ფიქრები რომ შემომიძვრა...

გადაღლილი დღის ბოლოს სამუშაო დღის დასრუებიდან კარგა ხნის მერე, გადაღლილი გავედი სამსახურიდან. თოვლიანი გზის წყალობით 15 წუთის ნაცვლად, საათი და 15 წუთი მივდიოდი სახლამდე. მივდიოდი და სითბოში განაბული, ყურებში ჩარკვიანი მპირდებოდა ”მე გადმოვცურავ ზღვას”-ო, ვისმენდი და გული მწყდებოდა რომ ამ სიცივეში არავის მოუჩქარია ჩემთან და არავის უნდა ჩემთვის გადაცუროს ზღვა.

მაშინ როცა ყველაფერი ადვილად და ასე მალე მთავრდება, რა დაემართა ამ ზამთარს, რატომ გაჯიუტდა და რატომ აღარ მიდის ჩემი თბილისიდან!!!
მოოდი გაზაფხულო და დაამთავრე ეს სუსხიანი თეთრი ზამთარი!