27-ში, 17-ად ვგრძნობ თავს...

თინეიჯერივით არეული ვარ. ქაოსი მაცვია. თმები და ფიქრები, ერთნაირად აწეწილი და გახუნებუული მაქვს, ჯინსები არ მაცვია, მაგრამ შეგრძნება მაქვს, რომ დახეული და ჭუჭყიანი, ბოლოებშემოცვეთილი შარვლით დავფლატუნებ.
ორი ზომით დიდ ტანსაცმელში კომფორტულად ჩაყუდებული, ტანზე ვიკრავ გადახუნებულ ჟაკეტს.
გაზაფხულის სუსხი აკლია ჩემს განწყობას, ან შემოდგომის არეულობა როგორც ყოველთვის არის ხოლმე.
ერთ დღეს სიცარიე მთრგუნავს, მაკანკალებს მარტოობა.
მეორე დღეს ამ სიცარიელეს პეპლების ფრთხიალით ვავსებ, მერე სრული ნიჰილიზმი... დრეს კაკაშკის ფერი მოსასხამით მზად ვარ ”ჩავუსვარო” ყველას სადაც მივალ...
აი ხვალ რა იქნება, არავინ იცის!!! 

მე, ბოროტი და ეგოისტი ვარ!!!

არ მიყვარს, ჩემნაირი ადამიანები!
მაღიზიანებს იმის აღმოჩენა, რომ ვიღაც ჩემნაირად ფიქრობს.
არ მომწონს ჩემნაირად რომ იცვამენ და იღებებიან!
არ მიყვარს ჩემს ოცნებაზე რომ ოცნებობენ!
მგონია და ვგრძნობ, რომ მხდიან და მაშიშვლებენ, ჩემი კანიდან და თვითონ იცვამენ!
იმ ნაპერწკალს მართმევენ რაც ჩემია! არეული ”ჩემი” ცხორებით უნდათ ცხოვრება! ჩემს კანში იტენებიან და იმისმოუხედავად რომ  XXXL- არის მისი ზომა, ჩაცმის დროს მიხევენ.
ჩემი პოსტებიც ზუსტად იმიტომ გახდა საჯარო რომ ვერავის შეძლებოდა მითვისება!
ჩემი ცხოვრება ჩემია!
ჩემი ოცნებები ჩემია!
ჩემი თმის ფერი მხოლოდ ჩემია!

ვოცნებობ და მუცლით ვაგროვებ, პეპლებს....

ბოლო მოვლენების და მძაფრი სიცარიელის განცდის შემდეგ, მწყურია და მინდა ავივსო.  პეპლებს ვაგროვებ, მუცლით. დიდი ხნის წინ დაკარგული შეგძნება მაქვს, სიცარიელეში პეპლები ფრთხიალებს. მიხარია! ახალი ემოციები მაქვს!  სიცარიელე აუციელებლია რომ თავისუფალ ცარიელ ადგილას, უკე შეიგრძნო პეპლის ფრთხიალი.
ოცნების ხასიათზე ვარ, ვგრძნობ რომ ჩუმად ვაპარებ მზერას და ტელეფონის ზარზე გული მიჩქარდება...

სიცარიელე...

ბოლო რამდენიმე კვირაა, ყველაფერი მაწუხებს...

შინაგანი არეულობის, თუ დისკომფორტის გარდა, უკვე ფიზიკურად მაწუხებს ყველაფერი.

რეალურად მტკივა თავი, გული, სახსრები (ყველაფერი) სული მტკივა საშინლად. ამ ხნის განმავლობაში უამრავ ექიმთან ვიყავი და უამრავი ანალიზი თუ გამოკვლევა ჩავიტარე.

საერთოდ, არ ვარ დეპრესიული და სასოწარკვეთილებაში თითქმის არასდროს ვვარდები. თითქმის ყოველთვის შემიძლია გამოსავალი ვიპოვო. 

ნუ, თუ ჩემით ვერ ვოულობ, მაშინ მეგობრები მეხმარებიან. მაგრამ ამჯერად რაღაც სხვანაირად ვარ. 

ერთი, ის რომ, პრობლემა კონკრეტული არაა. ან პირიქით იმდენად მასშტაბურია, რომ ვერ ვბედაბ ქექვას. მეორე ის რომ ყველა მეზედმეტება.ვერავის ვეკონტაქტები, ორი კაცის საზოგადოება, უკვე ძალიან ბევრია. 

სხვა ენაზე ვსაუბრობ, სხვა პრობლემები მაწუხებს. იმდენად მიწიერი და ბანალურია ეს ყველაფერი, რომ განვრცობაც მეზარება. 

ზოგადი მდგომარებოა, სიცარიელეა. 

რომ მკითხო, 

რა მჭირს _  ვერაფერს გეტყვი._  ”არაფერი”! 

რა გაწუხებს? _ არაფერი...

რა გაგახარებს ან გაგახალისებს ამ წუთას? _ არაფერი....

მეგობრებს ვშორდები. 

მარტო ყოფნა, არ მიყვარს, მაგრამ კომფორტულად ვარ. 

ამ მარტოობაში უცებ მინდება რომ ყველა ერთად გაჩნდეს ჩემს გვერდით სულ 5 წუთით, მარტო იმისთვის რომ თანაარსებობა ვიგრძნო მათი, და მერე ისევ მარტო დავრჩე.

მეშიანია, ამ მდგომარეობის და ვერაფერს ვცვლი...

With or without you....

გასვლა მომინდა....

რაღაცნაირად ვარ, გასვლა მომინდა ჩემი კანიდან.

თითქოს, გვერდიდან მივყვები საკუთარ სხეულს და წარსულზე, პირველად გულწრფელად ვფიქრობ.

სინანული ვიგრძენი, დიდი ხნის მერე. 

სირცხვილი, საკუთარი სიშიშვლის გამო. 

მივყვები ჩემს სხეულს უცხოსავით და თანაგრძნობით მინდა პლედი მოვასხა, დავმალო და დავფარო სამარცხვინო სიშიშვლე. ჩემი პლედი, გამჭვივალეა და სირცხვილის ოფლით დანამულ სხეულს პარკივით ეკვრის და ვერაფერს მალავს...
პლედი დი არა, ცოდვის მანტია ლოცვით მინდა შემოვახიო და მერე მოვა ძილი, მშვიდი ძილი....