განშორების მოლოდინში

აი უკვე თითქმის ორი წელია რაც მუდმივად განშორების მოლოდინში ვარ. უკვე მერამდენედ მაქვს ეს აუტანელი განცდა. განცდა რომ მიდიხარ საყვარელი ადამიასგან ძალიან შორს. ჩვენი თანაცხოვრება მუდმივი განშორებების და უკან დაბრუნებების მიმდევრობაა. მაგრამ მაინც ყოველი წასვლის წინ მთელი თვით ადრე თვალცრემლიან ვეხვეწები არ გამიშვას. მეტირება და ვცდილობ მოვერიო თავს. ის, მზრუნველად მეფერება და ცდილობს თემის შეცვლას. მე კი ჯიუტად არ ვიშლი და ქვამბობ  რომ აღარ წავალ და დავრჩები. მერე ვმშვიდდები, ჩემს თავს ვარწმუნებ, რომ ცოტაღა დარჩა და ამას ჩვენ გადავლახავთ.
მარტო დარჩენილი, ჩემს თავთან, ღმერთს ვევედრები უკან დამაბრუნოს. აი ახლაც ამ ფიქრებმა არ დამაძინა ''ღმერთო დამაბრუნე! ისევ დამაბრუნე!„

სახეშეცვლილი ყოველდღიურობა...

სასაცილოა, 2014 წელში ჯერ კიდევ ბნელდება სრულიად საქართველო!  

        უშუქოდ დარჩენილი, თითქმის ბოლომდე დამჯდარი, მბჟუტავი პადით ბლოგს ვათვალიერებდი. სინესტის და მტვრის სუნმა დამახრჩო, შემებრალა ჩემგან მიტოვებული, ამდენად საყვარელი ბლოგი.

რაოდენ ეგოისტი ვყოფილვარ, სულ ვიცოდი. მაგრამ, დღეს კიდევ ერთხელ გამახსენდა, როცა პრობლემები მაწუხებდა, მხოლოდ მაშინ ვტკბებოდი კლავიშების წკაპა-წკუპით და თავიდან მომინდა, ახლა უკვე სხვა ჭრილში დამდგარი მოციები ავაწკაპუნო. 

        მივხვდი, დიდი ხნის წინ ჯერ კიდევ ბლოგამდე მივხვდი, რომ წერა მაკეთილშობილებდა და ამიტომ გულრწფელად ვცდილობდი კეთილშობილებით ავსებას. ჩემს ცხოვრებაში დამდგარმა რადიკალურმა ცვლილებებმა კარდინალურად შეცვალა ჩემი ყოველდგურობა. დიდი ხნის განმავლობაში სეირნობის კი არა, ტრანსპორტის ცვლილების ფუფუნებაც კი არ მქონდა და ამის გამო ჯერ ტაქსით მერე საკუთარი ავტომობილით ვმოძრაობდი. 

        ახლა ყველაფერი სხვაგვარადაა...

          ვცხოვრობ, ერთ-ერთ ყველაზე ზღაპრულ ქალაქში, იქ სადაც ყველა შენობა მსოფლიოს დიდი ისტორიის პატარა ნაწილია;

          ქალაქში იმაზე ბევრად მეტი ტურისტია ვიდრე ადგილობრივი მცხორები;

          მანქანაზე  ბევრად მეტი ველოსიპედი და არცერთი მაწანწალა ძაღლია. 

          დილაობით თოლიების ყიჟინი მაღვიძებს, ნაცვლად მანქანების გაბმული სიგნალისა. 

ყოველდღე ვხეტიალობ ფეხით და ჯერ კიდევ არ ვუჯერებ თვალებს, რომ ცენტრალურ ქუჩაზე გედები პატარა არხში ცურავენ, სადაც ზოგი მათგანი, ბდეში კვერცხებზე ზის. დავდივარ ქალაქის ქუჩებში და ფოტოაპარატზე ვცდილობ აღვბეჭდო ეს გასაოცარი ქალაქი-მუზეუმი. 

ძალიან რთულია დაიჯერო რომ აღარ გაგვიანდება სამსახურში და დილით ენის პედაგოგი და რამოდენიმე, ჩემსავით ცოდნას მოწყურებული უცხოელი, სკოლაში სასწავლწბლად ვხვდებით ერთმანეთს.

         ყოველ საღამოს წუთების სიზუსტით რაღაც შინაგან ძალას მივყავარ სამზარეულოს ფანჯარასთან, საიდანაც გრძელი

ბეთჰოვესტრაატ მოსჩანს და ამ ქუჩის ბოლოში, მისი უნიკალური სიარულის მანერით, წერტილის ოდენა ჩემი ერთადერთი მოსჩანს. ისიც გულის ფანცქალით ელოდება ღია ფანჯრიდან გადმოხედულ მეს... 

        არასდროს ყოფილა საღამოები, ასეთი სასიამოვნო, ტელევიზორთან, სადაც გაურკვეველ ენაზე ახალ ამბებს გადმოსცემენ.  არადა თბილისში ვერავინ მაიძულებდა საინფორმაციოს ყურებას :) 

ამიტომ ვამბობ, რომ ჩემი ცხოვრება და მეც, ძალიან გადავსხვაფერდით....

erti clis shemdeg....

titkmis erti celi gavida mas shemdeg rac cina saaxalclo posti davcere...
1 tveshi axali celi modis da me ukve mixaria...

cina clis posti cavikitxe da chavfikrdi, ragac minoruli, melanqoliuri molodini mkonda... titkos siaxleebs vgrznobdi da mashinebda... carmodgena ar mkonda ras mimzadebda 2013 da mainc, damfrtxali kurdgelivit vimalebodi gayinuli buchqis qvesh...

arada, sascaulebi axali clis gamidan daicyo, shokis momgvreli celi shemovida chems cxovrebashi da jer kidev am clis siameebs vimki... 

minda daaxloebiti sizustit qronologiurad mogiyvet yvelaferi is, rashic var.

mash ase....

saocrebebi axali clis gamesve daicyo... 12 saati rom shesrulda, rogorc yoveltvis ojaxshi saaxalclo sufrastan shesabamisi gancyobit vicro creshi avgnishnet. amis mere me da chemi megobari chvens saerto megobartan vgegmavdit stumrobas, axal cels mis axal saxlshi gvindoda dgesascaulis gagrzeleba. dapirebisamebr momakitxes da chemda gasaocrad ezoshi chasuls limuzini damxva, sanam karebidan chemi arafxizeli megobari ar gadmovida ar mjeroda... mteli game zalian bevr nacnobs mivakitxet da yvelgan vimxiarulet. vabobdit rom jadosnurobebi, icyeboda am surprizit...  pirvelshic ojaxuri tavyriloba gvkonda.

2 ianvars ki, chavalage piradi nivtebi mivujeki saches da bebnisis dedata monasters mivashure. znelia am postit gadmovce yvela is emocia, gancda tu fiqri rac ik trialebda chems irgvliv. saataobit vsaubrobdi dedebtan sxvadasxva temaze da vcdilobdi im kitxvebistvis mepasuxa rac ase xshirad macuxebs, sxvisi magalitebit mindoda sakutari nabijebis gansazgvra. mteli ik yofns periodshi vfikrobdi, rom ase tu ise mivige pasuxi, magram camosvlis dges bolos daaxloebi 5-10 cutis dialogma radikalurad sxva pasuxi gamca.
saxlshi dabrunebuli kidev grmad vfikrdebodi zustad is gavige tu ara rac unda gamego...

am ambebidan zalian male sul ramodenime dgeshi, ufro zustad 13ianvars, sabediscero shetyobineba mivige facebook-it. am SMS-ma da misma avtorma radikalurad shecvala chemi cxovreba, ar movyvebi exla tavidan detalrad tu ra tempit xdeboda yvelaferi, ubralod viyvi rom 2013 clis 27 ivliss me da am shetyobinebis avtorma jvari daviceret gvtaebis mamata monastershi da cxovrebis yvelaze tkbil da sapasuximgeblo etapze gadavedi. chavbargdi da chems ertaderttab zgaprul BRUGGE-shi gadmovedi...
axali clis games cimcima nazvisxestan da santlebtan ertad cels pirvelad shevxvdebit ertad...

me vici rom zalian bevristvis iyo es celi jadosnuri da didi sixarulis momtani, mec viziarebdi mattan ertad im sasixarulo momentebs, magram zalian bevristvis iyo rtuli da sabediscero, mcuxarebis, tkivilis da cremlis momtani... me minda mcuxareba gamovtkva da vutxra mat rom gulcrfelad viziareb mat tkivils, yvela gansacdeli ra dozzitac ar unda iyos, gvazlierebs da gvamagrebs.

ragac davmzimdi da ar minda saaxalclod am notze davamtavro. pirikit, bednieri axali ceil minda gisurtvot yvelas!!! chemo megobrobo, vinc kitxulobt da iziarebt chels emociebs, sixaruli simshvide da didi siyvaruli minda gisurvot, sascaulbis mjera da mnda rom tkvenc gjerodet!!!

მე ეჭვიანობით ვარ ავად....

საერთოდ, ვთვლი რომ ეჭვიანობა, საკმაოდ არაჯანსაღი გრძნობაა.

მიმაჩნია, რომ ეჭვიანები მინიმუმ, მსუბუქი პარანოიკები არიან.

მაგრამ, რა ვუყო, რომ ვგრძნობ როგორ ვხდები არც თუ მსუბუქი ”პარანოიკი” ...

რა ვუყო, თუ ვეჭვიანობ...

ეჭვიანობის საგანი უამრავი რამ შეიძლება იყოს, ადამაინები წარსულიდან, აწმყოდან და მომავლიდანაც კი! 

სასაცილოა, ხო? პოტენციური საეჭვიანო ობიექტები, ადამიანები რომლებსაც ჯერ არც კი იცნობს...

მგონი ეს ყველა ეტაპი გავიარე.

პერიოდულად ადამიენბის გარდა ნივთებზეც ვიწყებ ეჭვიანობას. ყავის ფინჯანი, რომელსაც გამალებით ეწაფება ახლად გამოღვიძებული. ბალიშზე და საბანზე რომ არაფერი ვთქვათ... 

ადამიანებზე და ნივთებზე კი არა, ყველა უჩემოდ გასულ წუთზე ვეჭვიანობ, იმ ფიქრებზეც, მე რომ მეკუთვნის. 

ვიცი რომ შენც ისევე ხარ ჩემით დაავადებული, როგორც მე შენით. 

მე _ ყოველ დილით, შენზე ფიქრში ჩაძინებულს, ისევ შენზე ფიქრი მაღვიძებს. მთელი დღეც აბეზარი ბავშვივით შენზე ფიქრები დამყვება. მერე მეც ფიქრებს თავდაღწეული გამუდმებით გწერ და ვრეკავ, ხელს გიშლი მუშაობაში. 

არ მინდა მხოლოდ ფიქრები გვაღვიძებდეს და მაღვიძარა გვაიძულებდეს გამოფხიზლებას. 

მინდა სიხარული და იმაზე ფიქრი არ მაძინებდეს რომ ჩემს გვერდით ხარ და ის მშვიდ სუნთქვა რომელიც სიბნელეში ყურთან მესმის შენია. 

მე მჯერა რომ მხოლოდ ეს მანძილია დამნაშავე, პარანოიაში.

ვიცი, რომ როგორც კი ეს მანძილი მინიმუმამდე შემცირდება და მართლაც შენს გვერდით, უკვე არამხოლოდ სიზმარში გავიღვიძებ და ჩემი მოდუღებული ყავით დაიწყებ დილას, დამთავრდება ეს გაუთავებელი კითხვებიც.

აღარ მოგთხოვ გამწოვის ჩართვას შენს სიტყვებში დასარწმუნებლად.

მე საკუთარი თავივით მჯერა შენი, მაგრამ ეს სიშორე, მოლოდინის და გამძლეობის გაკვეთილები არ მაძლევენ მშვიდი ფიქრის საშუალებას... 

სანამ მოკვდები

    ეს ფილმი ადრეც მინახავს, მაგრამ ახლა თითქოს განსხვავებული თვალით ვუყურებდი. 

        ჩემს ფიქრებსა და ოცნებებზე დავფიქრდი. იმაზე, რომ რაღაცეები, რაზეც ვოცნებობდი, ნაბიჯ-ნაბიჯ მივუახლოვდი და დავაგემოვნე სურვილების მცირე ნაწილი.

იყო რასაც გააზრებულად ვისრულებდი. ზოგი ასრულების შემდეგ აღმოვაჩინე, რომ ბავშვობაში ხშირად მიფიქრია. ნაწილი ისეთი იყო, რაზეც არც კი მიოცნებია. 

        მინდა გავიხსენო დაახლოებითი სიზუსტით ის ჩამონათვალი, რაც არასდროს მქონია დალაგებულად ჩამოყალიბებული. 

         ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე ახალი სურვილი ჩნდება და ძველი ”დროებით” მივიწყებას ეძლევა.

         ძალიან დიდხანს მინდოდა, თვითმფრინავით მეფრინა და როცა პირველად ჩავჯექი და აფრენა დაიწყო, არ ვიცოდი შემშინეობოდა თუ არა. ღამის რეისი იყო და მე ილუმინატორთან ვიჯექი, გაოცებული ვუყურებდი ფანჯრიდან განათებულ წერტილებს, ვიყურებოდი და გაოცებული ვერ ვიჯერებდი რომ მივფრინავ, შინაგანად აფორიაქებული ვიყავი და გული ისეთი სიხშირით და ხმაურით მიცემდა მეგონა მთელი თვითმფრინავი ისმენდა. თვითთმფრინავს პარაპლანით ფრენა მოყვა და წამიერი ფრთაშესხმა განვიცადე.

         ჩემს ბავშვობაში, ჯერ კიდევ მაშინ National Geographic  რომ არ ავსებდა ტელესივრცეს, ყველაზე შთამბეჭდავი, კუსტოს წყალქვეშა ოდისეა იყო. ვუყურებდი და ვოცნებობდი, წყალქვეშ აკვალანგით აღმოჩენაზე, მაშინ ვერც კი წარმომედგინა რომ ოდესმე შევძლებდი ამ ოცნების ასრულებას, ვერასდროს წარმოვიდგენდი რომ საკუთარი ფოტოაპარატით გადავიღებდი წყალქვეშა საოცრებას. მე ეს მოვახერხე და გაბედულად და ხარბად ჩავყვინთე წითელი ზღვის მარჯნებში შემალული სილამაზის სანახავად. 

       ვოცნებობდი უდაბნოში აღმოჩენაზე, აქლემით გასეირნებაზე, პირამიდების და სფინქსის ნახვაზე, ეს ყველაფერი ეგვიპტეში მოწყობილი ტურით შევძელი.

       ვიყავი უდაბნოში კვადროციკლებით.    

       ვნახე უდაბნოს განთიადი. ყვითელი ქვიშით ავსებული თვალები და თმები, ურცხვად საწუწუნო მიზეზი იყო :)  აქლემით გავისეირნე, სფინქსი და პირამიდა ვნახე, დიდი ხნის ინტერესი დავიკმაყოფილე მაშინ როცა პირამიდაში ჩავედიც. ეს ყველაფერი არაბულ გაზაფხულამდე მოვასწარი, თორემ მერე ალბათ დიხანს ვერ გავბედავდი იქ ჩასვლას.

       რომალული არდადეგების ნახვის მერე ვინ არ იოცნებებდა იტალიაში წასვლაზე. ვისი ოცნება არაა, კოლიზეუმის დახვა, ტრევის ფანტანში ხურდის ჩაგდება და სურვილის ჩათქმა. ვატიკანის სიდიადის და წმინდა პეტრეს ტაძრის ნახვა. 

ვერც კი ვიოცნებებდი სიქსტის კაპელას ნახვაზე, მე კი ურცხვად ჩუმად გადავუღე ფოტოები, რომ მერე უფრო ნათლად გამეზიარებინა ნანახის ემოცია. სწორედ ამ ქალაქში ავისრულე კიდევ ერთი ოცნება, ყოველთვის მინდოდა ვინმეს დავეხატე. მოთმინებით ვიჯექი და ვუცდიდი როგორ მხატავდა ადგილობრივი მხატვარი, ვერ ვიტყვი რომ შედეგით აღვფრთოვანდი, მაგრამ თვითონ პროცესი, ამ მოლოდინად ღირდა.

         შემდეგ პარიზი, ქალაქი რომელიც ყველას ერთხმად ”გვიყვარს” გვიყვარს. ოცნება და დაგეგმვა, ის რომ ოდესმე საყავერლ ადამიანთან ერთად მოხვდები პარიზში და ეიფერს ახლოდან შეავლებ თვალს. მე ვიცი, რომ 1-2 ჩემი უახლოესი მეგობრის ოცნება ჯერ კიდევ მაშინ ავიხდინე, როცა ზემოთ ასასვლელ ლიფტში შევედი. მე, ჩემს საყვარელ ადამიანთან ერთად ავედი და დავტკბი პარიზის ხედით. დიდი წვალებით აღებული მართვის მოწმობის იმედათ მანქანით მივედი ტრიუმფალურ თაღამდე. პარიზში შესვლის წუთიდან უშედეგოდ ველოდი ედიტ პიაფის ფონს, მაგრამ მანქანების გაბმული საყვირის ფონზეც კი ვხვდებოდი რომ ეს ის ქალაქია, სადაც უყვართ!

         მე კდევ უამრავი ოცნება მაქვს ასახდენი. ჩემო ოცნებები მოთმინებით მიცდიან როდის მივალ და იმ უხილავ სიაში, მოვნიშნავ სადაც ახდენილი სურვილებია.

ეს ვიდეო მათ ვისაც ჯერ არ უფრენია, დამიჯერეთ  ოცნებები ხდება და ის არასდროს არის გვიან!!!  

ბრიუგე-თბილისი და პირიქით...

ეს არის მონაკვეთი, რომელსაც ფიქრებით დღეში 200-ჯერ გავდივარ.

ყოველ დილით 3300 კილომეტრის იქით ვიღვიძებ. 

ფიქრებში რამდენჯერ ვუფრენ და ვცურავ ამ ტრაექტორიით არავინ იცის... 

ზღვის გადაცურვაც ზუსტად იმიტომ მინდოდა რომ ბელგიის ამ ერთ ძველ ქალაში, ჩემს ერთადერთთან ჩავსულიყავი... 

ბილეთები უკვე ნაყიდი მაქვს, საელჩოშიც ამ დღეებში შევდივარ და წინასწარ დაგეგმილი თარიღის გათვლისწინებით, უკუღმა ვითვლი დარჩენილ დღეებს...

რამოდენიმე დღის წინ მოულოდნელი სურპრიზი დამატყდა თავს...

მაშინ როცა კალენდარში მონიშნული დღეების მიხედვით ჩემს წასლამდე დარჩენილი იყო 23 დღე _  მან,  ჩემმა ერთადერთმა, მოულოდნელად აიღო უახლოესი ბილეთი და 23 საათში თბილისის აეროპორტში დაფრინდა... 

მივდიოდი დასახვედრად და ბოლომდე არ მჯეროდა, რომ ასეთი რამ მართლა შესაძლებელია. ბოლო წუთამდე მეგონა, რომ რაღაც მოხდებოდა და ჩამოსვლაში ხელი შეეშლებოდა.

უამრავ ჩამოფრენილ ხალხს შორის, გულის ფანცქალით და თვალის ცეცებით ვეძებდი, ასე მონატრებულ ერთადერთს...

შეხვედრა იმაზე გულთბილი იყო ვიდრე ველოდი.

სიხარულით გაფართოვებული თვალებით ერთმანეთის ყურებით ვნაყრდებოდით. ვიდექით და ვერ გადაგვეწყვიტა მანქანაში ჩასხდომა... საკმაოდ სპონტანურად გადაწყდა ვიკ-ენდის გეგმებიც და დილის 4 საათზე მიზანმიმართულად დავიძარით ბაკურიანისკენ.

ამის შემდგომი ამბები, მხოლოდ ჩემია და ნება მიბოძეთ ეგოისტურად გავჩუმდე და მრავლმნიშვნელოვანი ღიმილით შემოვიფარგლო :)) 

მე მხოლოდ 16 დღე მაშორებს ოცნებაში მრავალჯერ შემდგარი რეისის  განხორცილებაში. 

მე გადმოვცურავ ზღვას

ვერ გეტყვით რამდენჯერ ვეძებდი ჩარკვიანის სიმღერის ამ ვერსიას! მილიონჯერ მაქვს გასერჩილი და მხოლოდ ახლა ვიპოვე! 

თითქმის 1 წლის წინ, თებერვალში პოსტი დავწერე. ამ სიმღერის ფონზე მოსული ემოცია მქონდა გადმოტანილი. შიში და მწუხარება რომ იმ სუსხიან საღამოს, არავის მოუჩქაროდა ჩემთან. რომ არავის ქონდა სურვილი ჩემთვის გადაეცურა ზღვა... 

ახლა კი საგიჟეთში ვარ, იგივე სიმღერით...

მაშფოთებს მისი მოუსვენარი მოლოდინი, როცა მიცდის და განიცდის სუსხიან დღეებს ჩემს გამო. მიცდის რომ მივიდე და გავთბე მისი სიყვარულით. ის კი არ იცის რომ მისი სითბო და სიყვარული მთელი დღე გულით დამაქვს. როცა სხვებს სიცივე აკანკალებს მე მისი სიყვარული მათრთოლებს.

ის ჩემს გამო ზღვას  გადმოცურავს და დამიბრუნდება ამდენი წლის შემდეგ. ყოველდღე ვრწმუნდები რომ თუ კი რამ ხდება, ზუსტად იმ მომენტში ხდება როცა საჭიროა.

თუ ვინმეს გონია რომ ოდესმე გვიანდება სითბოს გაცემა, მინდა იმედები გავუცრუო...

მთელი 18 წლის შემდეგ მომაკითხა ბავშვობის რომანტიზმში ჩარჩენილმა ზრდასრულმა. ყველა იმ მახასიათებლით შემკობილმა ადამიანმა ვისაც ასე გამალებით ვეძებდი. მე ვიპოვე ადამიანი ვისშიც ერთად არის დიდი და პატარა სიყვარულით დაბრმავებული და პასუხისმგებლობით ფხიზელი მამაკაცი. მივხვდი რომ თუ კი რამ პოსტი დამიწერია, სხვებზე საწუწუნოდ მხოლოს წინათგრძნობა იყო ჩემი. ზუსტად ის აქვს მას, რაც ყველას აკლდა. იგი სავსეა ჩემით და მავსებს საკუთარი არსებით. ვიცი რომ მიცდის და განიცდის ყოველ დაგვიანებულ წუთს, მაღვიძებს და მაფხიზლებს მაშინ სანამ ცუდ სიზმარს ვნახავ. არ მიტოვებს ნეგატიური შეგრძნების მარცვალსაც. მას შეუძლია გისმინოს ძალიან ყურადღებით და ზუსტად გაიგოს ის ერთი სიტყვა რაც უნდა გაეგო. ბევრი არ დაიჯერებს, ბევრი იფიქრებს რომ აგონიაში ვარ და ვბოდავ, მაგრამ მინდა გითრათ რომ საღ გონებაზე ვარ და სრულიად ვაცნობიერებ მის არსს.

მელანქოლიას აღარ სცალია ჩემთვის!!!