მარტოობის 11 წელი...

ზუსტად ამ დღეს 11 წლის წინ ღრმა წყვდიადში და თვალუწვდენელ სიბნელეში გავაცილე, ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი. ადამიანი რომელიც სამაგალითოა და დღემდე იგივე ემოციას აღვიძებს ჩემში, რაც ამ თერთმეტი წლის წინ ერთ ორშაბათს მეწვია. 16 წლის ასაკში საკუთარი ხელებით ვცდილობდი სიკვდილს მოვრეოდი და ჩემთან დამეტოვებინა დედა. არ გამომივიდა... ამის მერე ქაოსმა დაისადგურა. უამრავი წაშლილი სახე. მამის გაშეშებული მზერა, ჩემი ძმის სევდიანი თვალები, ჩემზე მეტად რომ ხვდებოდა ყველაფერს. და და, რომელიც თითქოს თავისი სიძლიერით ცდილობდა მაგალითი მოეცა, ეჩვენებინა რომ ძლიერები უნდა ვიყოთ და ყველა ერთად ამ ყველაფერს გავუძლებთ.

ამ უბედურებაში უამრავი ადამიანი გიდგას გვერდით.

საოცარი უნარი გვაქვს ადამიენებს, უბედურებაში თანაგრძნობის და გვერდით დგომის. ყველაზე მეტად სიხარული გაზიარება გვიჭირს გულწრფელად, თორემ სინანულით გულწრფელად გვენანება გაჭირვებულები. 

უცებ აღმოვაჩინე რომ სრულიად მარტო დავრჩი ამ არეულ სამყაროში. ფიზიკურად უამრავი ადამიანი იყო ჩემს გვერდით, მაგრამ მე ჩავიკეტე. ჩავიკეტე ჩემს უბედურებაში და ამით ვცდილობდი არავისთვის მეჩვენებინა ის უსუსური შიში, რომელიც ეხლაც თან მაქვს. მარტოობის შიში, იმის რომ როცა ყველაზე მეტად გინდა დედის რჩევა, ვერ მიიღებ და მხოლოდ ვარაუდით შეგიძლია მიხვდე რომ ალბათ მას ასე მოეწონებოდა... მე გავიზარდე, ერთ დღეში ალბათ ათი წლით გავიზარდე და დავკარგე პირველად შეცნობის სიამოვნება. ვარდისფერი სათვალის მორგებაც კი ვერ მოვასწარი ისე შევეჩეხე სამყაროს შავ ფერში. 

არ მიყვარს 29 იანვარი არ მიყვარს და მინდა რომ არასდროს მიყვარდეს! არ მინდა ამ დღეს დაბადებული ადამიანები გაჩდნენ ჩემს ცხოვრებაში! არ მინდა! მინდა რომ მთელი სიძულვილით მხოლოდ ეს დღე მძულდეს! მაშინ ვიფიქრებ რომ ეს ერთადერთია რაც მძულს. 
მთელს სიძულვილს ერთ დღეში მოვაქცევდი და მხოლოდ ამ დღეს ვიქნებოდი ცუდად.

ბიჭები, რომლებიც ჩემი ცხოვრებიდან არასდოს მიდიან

    ჩემი ყველა პოსტი ასე თუ ისე, პირდაპირ თუ ირიბად ბიჭებზეა. ამ ბიჭებსაც სხვადასხვა სტატუსი აქვთ. ისე ყველაზე ხშირად ”მეგობარს” ვხმარობ. იმიტომ კი არა, რომ უდიერად ვექცევი ამ სიტყვას, ან ადამიანებს, ვისაც ”მეგობრებს” ვუწოდებ, უბრალოდ ეს სიტყვაა უნივერსალური, უზომოდ ფართე გაგებით შეგიძლია თავისუფლად იხმარო, ისე რომ არც კი გადაამოწმო რამე ხომ არ გეშლება... 

მეგობრები, მეგობრები და კიდევ მეგობრები!!! 

ყველაზე ძვირფასია, თუკი რამ გამაჩნია. ამ ძვირფას მარგალიტებში არის 5 ”მამალი მარგალიტი”. ჩვენ, პირველი კლასიდან ვმეგობრობთ. ვმეგობრობთ კი არა უკვე ვნათესობთ... უი ეხლა გადავთვალე, უკვე  20 წელია, ეს მთელი ცხოვრებაა. 

ყველას საკუთარი პირადი და საზოგადოებრივი ცხოვრება გვაქვს. პროფესიითაც ყველა განსხვავებული ვართ... იცით რა ხდება დღესაც რომ ვხვდებით ერთმანეთს? მეხუთე კლასელებით ვიქცევით.

   ღიმილით მახსენდება, მათთან ერთად ფეხბურთის თამაში და სკოლის დროინდელი სიგიჟეები. კლასი-კლასზე ბიჭების ჩხუბში შუაში რომ ვიდექი, მგონი ყველაზე ნაცემი და გაწეწილი ბოლოს მე რომ ვრჩებოდი.:))) სკოლის დამთავრების 5 წლისთავზე მორიგ ჩხუბში, კოქტეილის კაბით, სამკაულებ მოხსნილი, შუაში რომ ვედექი.

    ერთხელ ვურეკავ, ”ბიჭებო ”მივქარე” და ეხლა თქვენი დახმარება მჭირდება!!!” რომ მივედი გაფითრებული სახით დამხვდენენ. კითვები დამაყარეს, რა ქენი, რა მოგივიდა, რას ქვია ”მივქარე”? 

დარწმუნებული ვარ, სანამ მივიდოდი ათასი საშინეება წარმოიდგინეს და უარესიდან გამოსავალის საპოვნელად ემზადებოდნენ.
   - ბიჭებო, გუშინ დავთვერი და ერთ ტიპს ვუთხარი მიყვარხართქო.... 

მათი დუმილი და შეშფოთებული სახე... ”რა, არ გიყვარს და მოატყუე?” დამნაშავის სახით ვცდილობდი თავის მართლებას :))) ”არა კი მომწონს, მარგრამ არ მიყვარს და ”პიანი ბაზარი იყო”, მოკლედ რამენაირად უნდა ვქნა, რომ ”კოშკები” არ ააგოს. ბევრი ჭკვიანური რჩევა მოვისმინე. მათ შორის იყო, დაიცადე იქნებ მართლა რაღაცას გრძნობ და დღეს პროსტა გიტყდება... :))) ეგ ამბავი დელეკატურად რომ მოვაგვარე, მერე ბევრი ვიცინეთ.... :)))

   ჩემი ბიჭები არიან ის, ვისი წყალობითაც შევქმენი ჭეშმარიტი მამაკაცის ილუზია. ძალიან დიდხანს მეგონა რომ ყველა მასეთი წესიერია. არამწეველი, ჯანმრთელი, სპორტცმენი და რაც ყველაზე მთავარია, თავაზიანი. მე არ მინახავს და არც მომისმენია მათგან ისტორია, რომ გოგოს  გული ატკინეს. ჩემს სამეგობროში გოგოებიც არიან და ისინიც ერთმანეთზე უარესი წესიარები. ამ მარგალიტებში ყველაზე გამოუსწორებელი ვარ. მახსოვს პირველი რეაქცია, დიდი მალვის მერე მათთან მოწეულ პირველ ღერ სიგარეტზე :))) მიყვარს მათი მზრუნველი თვალები.

   შარშან, დიდი ხნის პაუზის მერე ბედობას ვნახე ბავშვები. პაუზა პირად ცხოვრებაში წარუმატებელი ხანის მერე იყო...
როგორი თვალებით ისმებდნენ ჩემს მონაყოლს, წარუმატებელ მცდელობაზე, გავზრდილიყავი და დავსეიოზულებულიყავი.

ბოლოს რაღათქმა უნდა ყველამ ერთად და დამაჯერებლად მითხრა, ”ის შენი ღირსი არასდროს ყოფილა”. მეც დავიჯერე, დავიჯერე და მომეშვა.:)) 

   ჩემს ბიჭებთან ვერასდროს, ვერაფრის გასაღებს დაკარგავ :))) თუ სადმე დაგივარდა შენდასასიკეთოდ გამოიყენებენ... შენი მანქანის გასაგებით, შენივე მანქანით, შენს სახლში მიგიყვანენ, შენი სახლის გასაღებით კარს გააღებენ და საძინებლამდე მიგიყვანენ, აი ყველაზე მნიშვნლოვან გასაღებს, სასთუმალთან დაგიტოვებენ რომ დილით გაღვიძებულმა ბევრი არ ეძებო. დაგაბინევებენ ასე საყვარლად და მერე წავლენ. სხვა ბიჭებს კი არ გვანან... ამ გასაღებებს, უკუღმა რომ მიყვაბიან და თავის სასიკეთოდ გამოიყენებენ, ბოლოს კი შენი მანქანით ისე გაიქცევიან კვალსაც კი ვერ იპოვი...  

( აუ რომ გაიგონ რა შეფასებები გავუკეთე, ჭკუაზე აღარ დარჩებიან :)))) )

    მე მიყვარს ჩემს მეგობრებში, გამორჩეულად გამოუსწორებელი რომ ვარ, მე მიცავს მათი გვერდით ყოფნა და უფრო თავისუფლად ვტკბები თავისუფლებით...

მინდვრის ღრუბლები

რაღაც უცნაური რამ ხდება ჩემს თავს.

მოვლენები მერევა ერთმანეთში. სხვანაირად ვფიქრობ, სხვა სახელს ვარქმევ ამათუიმ, გრძნობას, ფაქტს, მოვლენას, ყველაფერს.

იმას კი არ ვამბობ, რომ განსაკუთრებული და დიდად განსხვავებულად მოაზროვნე ვარ. არა, უბრალოდ სხვისთვის შავს მე თეთრად ვხედავ, ან პირიქით.

ვერავინ ვერაფით დამიმტკიცებს, რომ ის შავი, რომელსაც ნათლად ვხედავ სინამდვილეში თეთრია! 

ჯიუტი ვარ??? 

არა, სულაც არა. ზოგჯერ გასაგიჟებლად დამყოლი და დამთმობი ვარ. ოღონდ, ”ზოგჯერ” და ალბათ არც ყველასთვის.

  ამ ცოტა ხნის წინ, დიდი კამათი თუ დისკუსია მკონდა ჩემს მეგობრებთნ, ვკამათობდით ე.წ. ”სიყვარულზე”. 

მე არ ვამბობ რომ, არ არსებობს. უბრალოდ არ ვიცი როგორია. პეპლები მუცელში, გულის აჩქარება, სუნთქვის შეკვრა და რა ვიცი კიდევ უამრავი სიმპტომი, რომელსაც ბევრი ყვება. ვიცი, მქონია, მიგრძვნია ეს ყველაფერი, მაგრამ ეს ის არ არის.

არ მგონია რომ ეს საკმარისია. 

მე გაცილებით მეტი მჭირდება! 

ჩემთვის ის ყველაფერი რასაც სხვა სიყვარულს ეძახის, ”კომფორტია”. ”ფუფუნება” და ”სიმშვიდეა” . 

აბა რა უნდა იყოს, თუ ორ სრულიად განსხვავებულ ადამიანს, ცამდე განსხვავებული ხასიათით, მიზნებით, ინტერესებით და რაც მთავარია სქესით, შეუძლიათ უსიტყვიდ ან თუნდაც 2 სიტყვაში გაუგონ ერთმანეთს. 

ერთმანეთს, როგორც ერთი სხეული ისე ეჩვევიან და საკუთარი თავივით ეძვირფასებათ?! ხო, ვიცი იდეალური არ არსებული, სულიერის და ხორციელის ნაზავი. მსმენია ოქროს შუალედზეც, მაგრამ რა არის ის, ჩემი მეგობრის სრულიად განსხვავებული გრძნობა. 

რატომ ეძახის სიყვარულს, თუ ერთმანეთის საერთოდ არ ესმით. 

თუ ორივე იმდენად განსხვავდება, იმ იდეალური მორე ნახევარის პროტოტიპისგან, რაც საკუთარ თავში დახატეს და თუ არა ეს ერთადერთი შემთხვევა არც კი შეხედავდენენ ერთმანეთს. მათ ოჯახი აქვთ, შვილი ყავთ და საკმაოდ-ზე ხშირად კამათობენ. მაგრამ ამტკიცებს, მე მიმტკიცებს რომ თავისი ცოლი დედამიწაზე ყველაზე მეტად უყვარს და არ არსებობს მაგაზე დიდი ფუფუნება და სიმშვიდე, როცა იცის რომ როცა თვითონ არ არის სახლში სწორედ ის აძინებ, მის ერთადერთ შვილს. მჯერა. აი მართლა მჯერა, ოღონდ ვერ ვხდები ”რატომ?”. ვერ ვხდები რატომ არის მისთვის დისკომფორტი და ჩემთვის კომფორტი, ”სიყვარული”.
დღეს ბევრი ვისაუბრე და მივხვდი, რომ ადვილად და ზედმეტად ვეჩვევი და ვეკიდები ადამიანებს. ვეჩვევი და დამოკიდებული ვხდები ადამიანებზე, როგორც წამალზე. თუ გამომეცალა და წამერთვა დაბნეული და უსუსური ვხდები, მარტო ვრჩები და მიჭირს გაგრძელება. უკვე რამდენჯერ, შევეჩვიე და დავკარგე, დავრჩი მარტო და ხელისცეცებით სიბნელეში ვცადე გზის გაკვლევა...
ცხოვრებაში, ერთადერთი რასაც უნდა შეეჩვიო საკუთარი სუნთქვაა... ის არასდროს მიგატოვებს და თუ მიგატოვა უკვე აღარ დაგჭირდება გზის გაკვლევა.

ეგოიზმი

მე იმაზე იშვიათად და ნაკლებად ვარ ეგოისტვი ვიდრე ვაღიარებ...

ეს აზრი წუხელ მომივიდა თავში, ჩემს ”მეგობარს” ძილი წინ რომ დავემშვიდობე, მან კი მთხოვა ცოტა ხანს ნუ დაიძინებ დამელოდეო. ზუსტად 2 წუთში, კი მომწერა, ვსო უკვე მეც დავწექი შეგიძლია დაიძინოო... გამეცინა. მესიამოვნა თუ მეწყინა არ მახსოვს, მეძინებოდა და ეს SMS სიზმრიდან გამოთრევასავით იყო. აი ისე, მომაკვდავის ხილვებში,  ბნელი გვირაბის ბოლოს, ძალიან შორს ნათელი შუქი რომ მოსჩანს და ამ დროს ექიმების დიდი ძალისხმევით და ელექტროშოკით მოათრევენ სიცოცხლეში. სამწუხაროდ შეგრძნება რაც ვიგრძენი ამ გამოღვიძებით, ვერ დამამახსოვრდა.

ეგოისტია ჩემი ”მეგობარი”? ვკითხე კიდეც და პასუხად მივიღე: არა ეგოისტი არ ვარ მართლა, მაგრამ ხანდახან იშვიათად ვიქცევი. ეგოისტების ადვილად მესმის და არ ვბრაზდები.
ამის მერე დავფიქრდი, მე როგორ ვიქცევი და ვექცევი ეგოიზმს? ვემეგობრები! ვინ თქვა არ ვიცი, მაგრამ მშვიდი ცხოვრების წყურვილი, სულიერი ეგოიზმია... რთულია არ დაეთანხმო.

არ მახსოვს მე გამიკეთებია თუ არა მზგავსი რამ, მაგრამ ნამდვილად მახსოვს რომ მიფიქრია. თუნდაც ის რომ, როცა სამსახურიდან ჩემზე ადრე უნდა წავიდეს ვეხვეწები სულ ცოტაც დარჩეს და მერე წავიდეს. ერთად არც გვძინავს და არც ვმუშაობთ. უბრალოდ შეგრძნება, რომ გელოდება და უშენოდ არ მიდის ან არ იძინებს, ეგოისტურად სასიამოვნოა.

ხშირად ხდება, რომ საკუთარ ჩვევებს ეგოიზმში ვფუთავ და თავის გასამართლებლად  ვამბობ, რა ვქნა ეგოისტი ვარ და ვერაფერს ვუხერხებ ამ ჩვევას. ეს ისეა, სიგარეტს რომ ვერ ანებებ თავს და ყველა მოწევაზე ხაზგასმით ამბობ, ნებისყოფა არ მყოფინს, არ მოვწიო. 

ეხლა ვხვდები რომ ეგოიზმი კრიტიკაში და თვითირონიაში საგულდაგულოდ გავახვიე და ახალ დემაგოგიას ვაწყობ.

მე მიყვარს თვითკრიტიკა, განსაკუთრებით მაშინ როცა არ მეთანხმებიან, მაგრამ ჩემდასამწუხაროდ ხშირად დამაჯერებელი ”რეჩი” მაქვს.

ზოგჯერ , მხოლოდ იმიტომ რომ თავზე ხელი გადაგისვან და გითხრან რომ შენ ყველაზე საუკეთესო ხარ, შეიძლება ათასი საშინელება თქვა საკუთარ თავზე და ამ დროს იმის ნაცვლად რომ საწინააღმდეგო გითხრან და თან დაგიმტკიცონ, თავს გიქნევენ თანხმობის ნიშნად :)))))

PS ჩვენ, ეგოისტებს გვიყვარს საკუთარი თავი ;)))