ფიქრი ხელს მიშლის თამამი გადაწყვეტილებების მიღებაში!

გითამაშიათ ადამიანებთან ურთიერთობისას? 

ნურავინ მეტყვის რომ თუნდაც პირველ პაემანზე ზედმიწევნით არ აკონტროლებთ ხმის ტემბრს, ჩანგლის და დანის ხმარებას ან წვენის მოსმას. ფინჯანის აღება და თუნდაც მზერა.

ყავის ჭიქაზე მიდებული ტუჩებით ქვემოდან, უმწეო ამოხედვა. არ მითხრათ რომ არცერთი ეს არ გაგიკეთებიათ.

კაი თუ ეს არა მაშინ, ჩვეულებრივზე მეტი სუნამო.

სახლიდან გასვლის წინ აბაზანაში უკვე მეასედ შესვლა და კიდევ ერთხელ კბილების გახეხვა. რომ არ ჩავთვალოთ მთელი დღე კარადასთან და სარკესთან დაუსრულებელი ტანსაცმლის ცვლა. ასე ხომ არ იქცევი მაშინ როცა, უბრალოდ მეგობრებს ხვდები? 

თავს ვიწონებთ და ვაწონებთ დადებითი თვისებებით, არადა რეალურად ყველას გვინდა რომ ჩვენი უარყოფითი თვისებებით ვუყვარდეთ. აღიაზიანებდეთ ადამიანები რომლებიც იგვიანებენ და შენს მოლოდინში ყველა წუთი უფრო და უფრო დიდ სიამოვნებას ანიჭებდეს, იმის ფიქრით რომ მიხვალ და გნახავს, ჩაგეხუტება და დიდად მონატრებული სუნით აივსება, დანაყრდება შენი სისულელეების სმენით. სცილით და მოთმინებით აიტანს შენს კევის ღრაჭუნს და ბუშტების ბერვას. მზესუმზირის წკაპუნს და წვენის ხვრეპას.

არ ვიცი სხვებთან გამიკეთებია თუ არა რამე ასეთი მაგრამ კარგად მახსოვს, ერთ ბიჭს ვხვდებოდი. ჩემზე საგრძნობლად უფროსს, უკვე შემდგარ ადვოკატს. სერიოზულ და გაწონასწორებულს. დამჯდარი ტემბრით და გაწერილი დღის განრიგით. მე კიდე, ფიქრზეც კი მქონდა უარი ნათქვამი, პატარა მიზეზის გამო. ”ფიქრი ხელს მიშლის თამამი გადაწყვეტილებების მიღებაში!” მაშინ პირველად გავაკეთე და გავხდი ქარაფშუტა. ჭიქაში დარჩენილი წვენი ყინულებიდან ისე ამოვწრუპე, უხერხულად შემომხედა და გამეორება შემომთავაზა, მე კიდე ძალიან ჩვეულებრივად _ არა მე უბრალოდ მომწონს ასე დალევა...

ეს მორგებული როლი იყო ალბათ, თორემ ეგეთი ქარაფშუტა არ მგონია რომ ოდესმე ვყოფილიყავი. 

შეიძლება ეს კომპლექსია, კომპლექსი არასრულფასოვნების. საბოლოო ჯამში წარუმატებლობას იმ შექმნილ ”მეს” გაცილებით ადვილად დააბრალებ, ვიდრე აღიარებ რომ ბევრი ცდის მუხედავად ვერ გახდი მისთვის მოსაწონი. ზოგჯერ მინდა რომ გამოუცდელი იდიოტი ვიყო, მგონია რომ ბევრად მარტივია იდიოტებისთვის ცხოვრება. ვერ ხვდებიან და არ იღლიან თავს ზედმეტი ფიქრით. ხშირად მძულს საკუთარი გამოცდილება, ის რომ შემიძლია შედარება. ადამიენების განსხვავება და კარგის და ცუდის გარჩევა. მინდა რომ მჯეროდეს, რომ ის ვინც ახლა ჩემს გვერდით არის ყველას ყველაფრით ჯობია. 

არადა ხშირად ვხდები რომ არც ისე მაგარია, როგორც გარეგნულად ჩანს.

მიყვარს ყავით და "პაპიროსით" გაღვიძება

ვინმეს გიცდიათ სიგარეტისთვის თავის დანებება?

მე, კი.

ძალიან ბევრჯერ და თან საკმაოდ წარმატებით 

სასაცილოა ხო? 

პროფესიონალი თვითმკვლელივით ვარ, იმდენად მარტივად ვანებებ თავს რომ ჩემი 3 წლიანი სტაჟის განმავლობაში ალბათ 5-ჯერ დავანებე მოწევას თავი 2-3 თვით. 

იმდენად მიყვარს მოწევა, ვგიჟდები პირველი ღერის გემოზე!!! დიდი პაუზის მერე სულ სხვა გემო აქვს, გაბრუებს და ჯერ კიდევ არ აქვთ გაბანძებული ჩვევაში გადასული ნიკოტინის გემო.

ამ პაუზებში მხოლოდ კენტი 8 იყო რის ცდუნებასაც ვერ ვუძლებდი. 

დღეს 26 თებერვალია და უკვე 4თვეა არ მომიწევია. ნუ, თუ არ ჩავთვლით 2 მცდელობას, ისიც კენტი8-ით გამოწვეული სისუტის გამო, რომელიც სამწუხაროდ პირველივე ნაპასზე გადავაგდე. ვეღარ ვისიამოვნე, ისე როგორც სხვა დროს ხდებოოდა ხოლმე. 

არადა ამ შუაღამისას სიგარეტზე ფიქრმა წამომაგდო საწოლიდან და გადავწყვიტე ეს ემოცია მეთქვა. დაკარგული სიყვარულივით მენატრება ხოლმე. მენატრება სიგარეტით განმარტოვება საკუთარ თავთან და ბოლო ღერის შიში რომ დროზე უნდა იყიდო. მენატრება ასანთით მოკიდებული სიგარეტის პირველ აალებას მოყოლებული ჩემი ტუჩებით ფილტრთან მოჭიდება. ბოლის წართმევა და ღრმა თითქმის ფილთვებთან გადაშვება. მერე ისევ ტუჩებით გემრიელი გამოთხოვება საკუთარ სხეულში გატარებული კვამლის. სიგარეტი ცუდი საყვარელივით არის. გსიამოვნებს, მაგარამ გვნებს. სათანადოდ ვერ გექცევა :)) არ გიფრთხილდება. აი მაგიტომაც პირველი ნაპასები მიყვარს და მენატრება მერე უკვე პაპსავდება. ბანძდება და გიმორჩილებს. დროს და ფინანსებს გართმევს. კიდევ ჯანმრთელობას და ქალის პეწს. მიყვარს ყავით და პაპიროსით გაღვიძება, მერე მთელი დღე თითებში მოქცეული ღერით დღის გალევა, მაგრამ ამჯერად არ ვაპირებ მოწევის დაწყებას.

ოცნებით, ოცნებაში....

ახლა რატომღაც ჩემი ბავშვობის ოცნება გამახსენდა. დიდი ხანია არ დავფიქრებულვარ და ასეთი სიძლიერით აღარ შევუბყვრივარ გაქცევის სურვილს. 

თუ არ მეშლება 1994 წელს გამოვიდა და მეც ალბათ მაშინ მოვისმინე და ვნახე ეს სიმღერა. 10 წლის ვიყავი დავდიოდი, ჯერ კიდევ კომუნისტური გადმონაშთებით გაჟღენთილ სკოლაში და გაქცევაზე ვერც კი ვოცნებობდი. 

ამ კლიპით სურვილი მომივიდა, დიდი სურვილი, გავქცეულიყავი ასეთივე მანქანით ჩემს უახლოეს დაქალთან ერთად და თავისუფლებით დავმტკბარიყავი. 

არ მახსოვს ეს სურვილი გავუზიარე თუ არა იმ ჩემს ერთადერთ დაქლას, რომელიც დღეს უკვე მეორე შვილს ელოდება და მისი პირველი შვილის ნათლია მე უკვე ვარ. 

არ ვიცი ვინ იცის, რომ ეს სიგიჟე დღესაც თავში მაქვს და სიგიჟემდე მინდა საკუთარი მანქანით დაკალოჩკებთან ერთან თრიფი მოვაწყო და ქალაქიდან_ქალაქში, ქვეყნიდან -ქვეყანაში ზედმეტი ფიქრის გარეშე ვიაროთ.

არ ვიცი რამდენი ამყვებოდა ამ გიჟურ წამოწყებაში, ან მე რამდენად შევძლებდი ამის ინიცირებას, მაგრამ თათა შენ რომ ამეკიდებოდი, ეს კი ნამდვილად ვიცი.

თავისუფლება და უსასრულოდ უზრუნველობა მინდა! სიგიჟე ნარევი ინტელექტუალის სახეებით მუზეუმების თვალიერება მინდა. ლუვრში, წესრიგის დარღვევა და ეიფელიდან გადმოფრენა მინდა! 

მაჩუქეთ რა ერთი წყვილი გამძლე ფრთები ოცნებასთან უნდა მივფრინდე, ან მათხოვეთ და დაგიბრუნებთ.

სრული აბსურდი...

მე და მამა მარტო ვცხოვრობთ...

მყავს და და ძმა, პატარა გოგოჩებით... 

ვთვლი, რომ დიდი, მხიარული და ხმაურიანი ოჯახი გვაქვს, როცა ყველა ერთად ვართ. გაგიჟებამდე მიყვარს ეს ჟრიამული, ოღონდ 1 საათით, მერე მღლიან.

ყველა თავისთვის იწყებს ხმაურს. გოგოები პიანინოს ახმაურებენ ტელევიზორის პარალელურად, ან ტელევიზორში ბოლო ხმაზე აწეულ მუსიკაზე დგამენ საცეკვაო ნომრებს. ამ დროს, ჩვენ ამ ხმაურში ვცდილობთ ერთმანეთს ვეკონტაქტოთ. წარმოგიდგენია რა დასანახია ყველაფერი  ეს ოდნავ გვერდიდან?

აქ მოდის ოცნედბები, ოცნებები მარტო დარჩენაზე. ზაფხული, როცა ყველა ერთად თბილისიდან შორს მიდის და ჩემს სახლშიც ნანატრი სიჩუმე ისადგურებს. 

ახლა ვცდილობ გარემო შევიქმნა , იმისთვის რომ დავწერო რაღაცეები. 

ამ ცივ ზამთარში ერთი ბუხარი, შეშის ტკაცუნი და ცეცხლის შუქით განათებულ და გამთბარ ოთახში დავჯდებოდი და ბევრს, ძალიან ბევრს დავწერდი... 

ტელევიზორები და გაზის გამათბობელი, ფანჯრებს მიღმა თოვლ-ჭყაპში მანქანების ხმაური, ფიქრებს მიბნევს და უნიჭოდ მაბნევს... მე კიდე იმდენი მაქვს სათქმელი, იმდენი რამ მიტრიალებს თავში, მინდა დავჯდე და გეჭორაო. 

არა, ჭორაობა კი არა, ქაქანი მინდა. 

აი ისე მე რომ ვიცი და შენც რომ იცი, რომ როცა მე რამეს გიყვები, სულ მასეთი აღტაცებული, ან შეშფოთებული ვარ. 

ემოციებით გატენილი, იმდენად რომ სუნთქვაზე მეტყობა ახალი ამბების განწყობა. ერთმა ჩემმა ძალიან ძველმა ნაცნობმა, დიდი ხნის წინ მითხრა, იმდენი ემოცია და ენერგია გაქვს, წარმოდგენაც კი არ გაქვს როგორ გამოიყენოო. 

იცინოდა და დამცინოდა, შენს მომავალ ქმარს აუცილებლად ვნახავ და ვეტყვი არასდროს მოერიდოს შენი წყობილებიდან გამოყვანას და ხშირად გეკამათოს, რომ მერე შერიგების შემდგომი სექსით დატკბეთო. ეს რომ მითხრა ისე გავუბრაზდი, მთელი 1 თვე მიბოდიშებდა და მირიგდებოდა. 

რა შუაშია ეს პოსტნაჩხუბარი ვნებიანი შერიგება არ ვიცი. ისე, უბრაოდ გამახსენდა და ეგეც ვთქვი...

ისე, მართლა მაინტერესებს, მართლა მასეთი განსაკუთრებულია ეგ შერიგების ბაფთებით გაბანტული სექსი?... მე სრულებით არ მინდა სექსზე ვისაუბრო, მითუმეტეს ახლა...

ბევრი რამის დასასრული

რას ნიშნავს დასასრული, ან კონკრეტულად რის დასრულებას ვგულისხმობ?...

ნერბისმიერი რამ, თუნდაც ღამის დასასრული... ძალიან ადრე რომ გეღვიძება და ძილის  შებრუნებას სწრაფად ცდილობ.  კიდევ მეტ ხანს, რომ მოასწრო თბილ საწოლში საბნის ქვეშ თავის მალვა. კრუტუნით ცდილობ თავი გაიბრუო და უარი უთხრა ახმაურებულ დილას. მერე მაღვიძარა იწყებს 9 წუთიანი ინტერვალებით ზუზუნს, მანამ სანამ არ წამოგაგდებს.
ფინჯანი ყავით ხელში ოთახებში ბორიალი და კარადებში ტანსაცმლის ქექვა. ყავაც აუცილებლად დიდი ფინჯანით, რომ არ დამთავრდეს და სანამ სახლის კარებს გაიხურავ, მაშინ მოსვა ბოლო ყლუპი.

ორშაბათს დილით იმის შიში, რომ ოთხშაბათამდე 2 დღე გაქვს და ამ დრომდე გაქვს უამრავი რამ მოსასწრები, მერე პარასკევის სიამოვნება და განცდა რომ ეს 2 დღე ძალიან ცოტაა და სრულებით არ არის საკმარისი რომ დატვირთული კვირით გადაღლილმა დასვენება და გართობა მოასწრო.
ორკვირიანი შვებულების მეექვსე დღეს ფიქრები მოდის რომ თითქმის ერთ კვირაში მთავრდება შვებულება. 

ეს ყველაფერი უაზრო წუწუნს გავს, არადა ამით სრულებით არ მინდა იმის თქმა რომ ყველაფრით უკმაყოფილო ვარ, უბრალოდ ეს მოლოდინები მცირე დასასრულამდე შემზადება რაღაც დიდისთვის...

მოდი ეხლა ამ არეულ აბსტრაქტულ რაღაცეებს გავეშვები და თავს მოვუყრი იმ სათქმელს, რაც მინდოდა დასაწყისშივე მეთქვა.

ცოტა ცუდ ხასიათზე ვიყავი ფიქრები რომ შემომიძვრა...

გადაღლილი დღის ბოლოს სამუშაო დღის დასრუებიდან კარგა ხნის მერე, გადაღლილი გავედი სამსახურიდან. თოვლიანი გზის წყალობით 15 წუთის ნაცვლად, საათი და 15 წუთი მივდიოდი სახლამდე. მივდიოდი და სითბოში განაბული, ყურებში ჩარკვიანი მპირდებოდა ”მე გადმოვცურავ ზღვას”-ო, ვისმენდი და გული მწყდებოდა რომ ამ სიცივეში არავის მოუჩქარია ჩემთან და არავის უნდა ჩემთვის გადაცუროს ზღვა.

მაშინ როცა ყველაფერი ადვილად და ასე მალე მთავრდება, რა დაემართა ამ ზამთარს, რატომ გაჯიუტდა და რატომ აღარ მიდის ჩემი თბილისიდან!!!
მოოდი გაზაფხულო და დაამთავრე ეს სუსხიანი თეთრი ზამთარი!

შვებულების წინა დღე მინდა იყოს და ხვალ მალდივებზე მივდიოდე!!!

ისეთი გადაღლილი ვარ ამ უაზრო ემოციებით და ამ გაყინული ზამთრით, ზაფხულზე ვოცნებობ. ცხელ მზის სხივებზე. ქვიშისგან დამწვარი ფეხის გულების ზღვაში გაგრილება და მერე ტალღებში უდარდელი შეჭრა. თავდავიწყებით ცურვა და დაქანცვამდე ნაპირზე არ გამოსვლა. ამ ფიქრებში ზღვის სუნი და მარილიანი ტუჩების გემო ვიგრძენი!!!

სადმე უკაცრიელ ზღვის სანაპიროზე, ”ტოპ-ლესმივიღებდი” ”ურაზნიცო” ”ზაგარს” და მერე თბილისში დაბრუნებული უგზოუკვლოდ ”ვიმარიაჟბდი” არ ნახული თებერვლის რუჯით.