წარსულთან ხეტიალი

 

რა საერთო აქვს ამ მუსიკას შოტლანდიურ ვისკისთან არავინ იცით, ხო?...
ალბათ არც არაფერი, ერთადერთი რაც მათ ჩემში აერთიანებს ცოოოტა მოგონებებია. თავის დროზე ერთმა ჩემმა მეგობარმა, ამ სიმღერას და ვისკის ერთად გვაზიარა. ვისხედით, გვიან შემოდგომის ერთ ღამეს შარდენის ერთ-ერთ ბარში და ვისკით ვითბობდით ისედაც თბილ გულებს. ვწრუპავდით ვისკის და ვისმენდით მის არაფხიზელ მღერას

Via, via, vieni via di qui, niente pi... 

და მერე ჰარმონიულად ვყვებოდით 

It's wonderful, it's wonderful, it's wonderful
good luck my babe, it's wonderful, it's wonderful,
it's wonderful
I dream of you... chips, chips, du-du-du-du 

ვისხედით ასე, რომელიღაც სალონში დაბიგუწებული ”უკან” გაყრილი ”პეროებით” და ვტკბებოდით წუთებით. ვოცნებობდით ათას სისულელეზე.

 მათ ალბათ ქონდათ კონკრეტული გადაკვეთილი ფიქრები, მე კი ასე მესამე, მხოლოდ იქ ყოფნას ვირგებდი.

 ამ საღამოების წყალობით გავიგე ვისკის და ყინულის კონცენტრაციის ნორმები, რამდენ გრამ ვისკიში აჯობებდა 2 ყინულის ჩაგდება. 

დავდიოდით და დავსვეცკაობდით. ანგარიშის მოტანისას ყველა ერთად ვეძებდით ”ჩაისთვის” დასატოვებელ ”ქეშს”. ანგარიშს საკრედიტო ან სადებეტო ბარათებით უმკლავდებოდა ”გურუ”.

მენატრება ”ბოჰემური” საღამოები!!!

თითქოს...

ჩემთან ქაოსია. 

დიდი სიყვარულია.

კიდვ აგრესული ვნებები და ბევრი არეული ემოციაა.

თბილა, ჩემს ვერდით თბილა!

შენთან, რა ხდება ისეთი, რომ ამ ჩემს არეულობაში ადგილს ვერ პოულობ? 

მოდი და გათბი!

დატკბი და გაიღვიძე ჩემი მეოციური დილით.

არც შენ და მითუმეტეს, არც მათ იცოდნენ, რა ხდება ჩემს _ ჩემში. 

რამდენად შეიძება შეგვევსო მე და შენ ერთმანეთი.

მეც არ ვიცი ალბათ, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ, მე მთელი არსებით შემიძია მიყვარდეს და ვაღმერთებდე მას,  ვინც ჩემია! მე ჩემი ყველა ნივთი მიყვარს, შენც ჩემი ხარ, თუ ჩემი ხარ! 

მე არ ვიცი რომელ თქვენგანს ვწერ ამ სიტყვებს... 

გესალმები თუ გემშვიდობები, არც ეგ ვიცი. 

მე ის ვიცი, რომ შენთან დიალოგი მომენატრა! 

გაქცეული, ბედნიერი წამები...

 ნინო ქათამაძე,  ჯერ კიდევ იმ დროიდან მომწონს, პირველი ვიდეო ჩანაწერი რომ ვნახე, რუსთაველის თეატრის ფოიეში ინსაიდთან ერთად მღეროდა...

ამ ნამღერმა კი, რაღაც განსაკუთრებული ემოცია მომიტანა.
ცოტა სევდა და დიდი სინანული. წინა პოსტებში მიწერია, რომ საჭესთან ისე ვტიროდი რამის ავარიაში მოვყევი, ზუსტად ამ სიმღერას ვუსმენდი... 

ისე დაემთხვა, რომ მაგ სევდიან განწყობაზე დამეწია... ამის მერე, როცა, ეს მელოდია მესმის უნებლიეთ, მახსენდება გაშვებული კოცნები.

ჩემი არ შემდგარი, Nu ფოტოსესია _ გვირილების მინდორში... 

მახსენდება, ყველა უჩუქებელი ყვავილი და ყველა უჩემოდ დამჭკნარი თაიგული.  

ამ უსასრულო მოგონებებს, კიდევ და კიდევ ემატება, შემუნდგარი ბედნიერი წუთები. დაბადების დღე, რომელიც დაავიწყდათ და არ მომილოცეს... 

მახსენდება დედა, რომელიც ვეღარ მილოცავს ვერცერთ დღესასწაულს. 

მაიმედებს ხვალინდელი დღის მოლოდინი და მაშინებს, რომ სადღაც დღის ბოლოს, მოვა ისევ ეს ულმობელი სიცარიელე. სიმარტოვე და სულის სიცივე შემომიძვრება. მოვიდა შემოდგომის ბოლო და მოაქვს სულის სუსხი. გაზაფხულამდე ჯერ კიდევ შორს არის და ამ დრომდე მხოლოდ მომქანცველი, ახალი წლის სიკაშკაშე მაშფოთებს. თვალები ძლიერად მინდა მოვხუჭო და გადავაფრინდე, რაღაც გაურკვეველ აწმყოს.